Przekładnia ślimakowa posiada tę przewagę nad zębatą przekładnią walcową o osiach równoległych i zębatą przekładnią stożkową, że wykazuje cichobieżność oraz właściwości tłumiące uderzenia i drgania.

Dużą wadą normalnej (handlowej) przekładni ślimakowej jest gorsza sprawność, z czym wiąże się podwyższone wywiązywanie się ciepła, a tym samym zużycie, przez co jest ograniczona moc przenoszona.

Wolnobieżne przekładnie ślimakowe są mniej korzystne aniżeli szybkobieżne, gdyż znajdują się w granicach nieznanego tarcia półpłynnego, półmetalicznego. Szybkobieżne przekładnie wysokosprawne przez zastosowanie odpowiedniego smaru oraz staranne wykonanie i montaż znajdują się w obrębie tarcia płynnego lub w pobliżu niego, a więc mogą pracować prawie bez zużycia.

W zależności od warunków, jakim ma odpowiadać przekładnia ślimakowa, oblicza się ją:
a) na dopuszczalne zagrzanie,
b) na zużycie,
c) na zginanie,
d) na graniczne naciski dla oleju (przy wysokosprawnych przekładniach).

W celu ustalenia, która z tych metod jest najwłaściwsza dla określenia wymiarów i pewności pracy, należy (w szczególności przy przekładni wysokosprawnej) obliczać wszystkie te granice obciążeń.

Przekładnie ślimakowe o małej mocy i znajdujące zastosowanie dla drugorzędnych celów określa się na podstawie najprostszych sposobów liczenia.