Rozstaw osi niekorygowanej przekładni oblicza się ze wzoru A = m*(q+z2)/2 .

W normalnych reduktorach dąży się do ograniczenia asortymentu korpusów przekładni i dlatego rozstaw osi się normalizuje. Najczęściej spotyka się następujące rozstawy osi:

50; 75; 100; 125; 150; 175; 200; 250; 300; 400; 500.

W normalnej niekorygowanej przekładni płaszczyzna toczna ślimaka jest styczna do jego walca podziałowego. W przekładni korygowanej- jest inaczej. Korekcja polega jak gdyby na zbliżeniu lub oddaleniu ślimaka od ślimacznicy i na analogicznym oddaleniu lub zbliżeniu freza ślimakowego. Rozsunięcie osi nazywamy korekcją dodatnią, zbliżenie korekcją ujemną Korekcja przekładni może mieć na celu albo przystosowanie istniejącego freza ślimakowego do zmienianej odległości osi, albo zmianę warunków zazębienia co omówione już zostało.

Wielkość korekcji nie może przekraczać pewnych wielkości. Granicę korekcji ujemnej stanowi obawa przed uzyskaniem podciętych zębów ślimacznicy. Podcięta część zęba jest bowiem stracona dla współpracy. Granicą korekcji dodatniej jest obawa otrzymania zbyt ostro zakończonych zębów ślimacznicy, co czyni je zbyt słabymi. Granicę korekcji wyznaczyć można albo analizując zazębienie albo korzystając z gotowych wskazań, jakie można znaleźć w literaturze poświęconej przekładniom ślimakowym.