Podstawowym parametrem charakteryzującym uzębienie jest podziałka lub moduł. W przekładniach ślimakowych nie ma w zasadzie żadnej specjalnej potrzeby normalizowania modułów, zamiast podziałek. Nawet wręcz przeciwnie, normalizacja podziałek ułatwiałaby dobór kół zmianowych do obróbki zębów ślimaka, podczas gdy normalizacja modułów wymaga doboru takich kół zmianowych, których stosunek zębów jest wielokrotnością liczby n. Ponieważ jednak zespół kół zmianowych
daje stosunek liczb zębów dostatecznie bliski liczby n, zagadnienie doboru nie nastręcza w praktyce większych trudności. Dlatego w przeważającej liczbie krajów normalizuje się pomimo wszystko moduły a nie podziałki.

W Polsce obowiązuje w zasadzie szereg modułów ten sam co i w kołach zębatych.

Skok linii zęba oblicza się na podstawie podziałki i liczby zębów ślimaka.

Drugim parametrem charakteryzującym wymiary ślimaka jest tzw. wskaźnik średnicowy — q.

Wskaźnik średnicowy wraz z modułem charakteryzują średnicą ślimaka i kąt wzniosu linii zęba — y.

Wprowadzenie pojęcia wskaźnika średnicowego umożliwia jednoznaczne określenie uzębienia ślimaków o znormalizowanych wysokościach i grubościach zębów za pomocą krótkiego oznaczenia, a całej przekładni ślimakowej za pomocą oznaczenia.

Normalizacja wskaźnika średnicowego umożliwia zmniejszenie asortymentu frezów ślimakowych, potrzebnych do frezowania ślimacznic. Merritt zaleca następujący szereg wskaźników średnicowych:

5,5; 6; 7; 7,5; 8; 9; 10; 12; 14; 16; 18; 20

z czego za specjalnie uprzywilejowane uważa następujące:

7, 8, 9 i 10.

Wybór wskaźnika średnicowego q jest zawsze pewnego rodzaju kompromisem. Zaletą dużych wartości q jest duża średnica ślimaka i związana z tym lepsza sztywność ewentualnie możliwość wykonania go jako nasadzanego. Ujemną stroną jest mniejszy kąt wzniosu linii zęba, a więc i gorsza sprawność przekładni. Charakter krzywych sprawności wskazuje, że wzrost kąta powyżej 20—25° zmienia już jednak minimalnie sprawność zazębienia. Przyjmowanie zbyt małych q grozi natomiast pogorszeniem warunków zazębienia na skutek małej sztywności ślimaka. Źródła radzieckie zalecają, aby strzałka ugięcia ślimaka nie przekraczała przy czym obliczając ją trzeba uwzględnić usztywnienie wału ślimaka zębami. Według Czasownikowa w obliczeniach strzałki ugięcia moment bezwładności, obliczony dla wałka o średnicy rdzenia ślimaka należy powiększyć mnożąc go przez współczynnik usztywnienia zębami.

Grubość zębów przyjmuje się najczęściej podobnie, jak w kołach zębatych, to znaczy, że na średnicy podziałowej grubość zęba równa jest połowie podziałki, zmniejszonej o wielkość wynikającą z luzu międzyzębnego. Coraz częściej jednak zyskuje uznanie pogląd, aby tylko około 40% podziałki przeznaczać na grubość zębów ślimaka, a około 60% na grubość zębów ślimacznicy, które z uwagi na swój kształt i materiał znajdują się w gorszej sytuacji jeśli chodzi o złamanie zęba.

Luz międzyzębny przyjmuje się zależnie od dokładności wykonania i żądanego pasowania zębów z wrębami. Normy radzieckie (GOST 3675-56) przewidują na przykład 4 rodzaje pasowań: suwliwe, z małym luzem, luźne i przestrzenne. Luz minimalny zależy od rodzaju pasowania i rozstawu osi. Tolerancja grubości zębów jest uzależniona od pasowania i dopuszczalnego bicia uzębienia.

Długość uzębianej części ślimaka przyjmuje się tak, aby wykorzystać całą przestrzeń zazębienia, jaka może być do dyspozycji.