Obliczenia zębów na docisk mają za zadanie zapobiec przedwczesnemu zniszczeniu powierzchni zębów. Zniszczenie to może nastąpić albo w wyniku przekroczenia granic wytrzymałości zmęczeniowej materiału, co objawia się pęknięciami powstałymi tuż pod powierzchnią zębów (tzw. wżery zmęczeniowe lub pitting), albo w wyniku przerwania warstwy oleju bądź zaistnienia takich warunków zazębienia, które prowadzą do powstania lokalnych zgrzein, to znaczy są przyczyną zatarcia zębów. Obliczenia zębów na docisk opierają się na wzorze Hertza, który mówi, że walce wykonane z określonych materiałów można bez obawy ujemnych następstw obciążać przy ściskaniu proporcjonalnie do iloczynu czynnej szerokości walców i zastępczego promienia krzywizny. Wzór Hertza odnosi się do walców będących w spoczynku i nie rozdzielonych warstwą smaru. Ponadto linia styku zębów w przekładni ślimakowej oraz promień krzywizny nie są stałe. Tym nie mniej oparcie się na analogii do wzoru Hertza daje zadowalające rezultaty w praktyce. Zakłada się przy tym, że długość linii styku jest proporcjonalna do czynnej szerokości wieńca ślimacznicy, a zastępczy promień krzywizny — do średnicy podziałowej ślimacznicy.