Linie styku zębów są miejscem geometrycznym punktów oddziaływania zębów jednego elementu przekładni na zęby drugiego elementu, przy czym ogólnie biorąc linie te w czasie pracy przekładni zmieniają okresowo zarówno swą długość, jak i swój kształt oraz swe położenie. Zasadniczo więc w czasie pracy przekładni zmienia się okresowo rozkład sił międzyzębnych. W niektórych rozważaniach zmiany te można całkowicie pominąć. Ma to na przykład miejsce w rozważaniach nad obciążeniem łożysk i sprawnością przekładni. W obu tych przypadkach układ sił międzyzębnych zastępuje się siłą skupioną, przyłożoną w punkcie, leżącym w środku wysokości zębów ślimaka, który w odróżnieniu od bieguna zazębienia nazwiemy środkiem uzębienia ślimaka. Wypadkową silę międzyzębną rozkłada się na siły składowe.

W przekładniach ślimakowych o osiach prostopadłych siła osiowa działająca na jeden element przekładni jest równa co do wielkości, a różna co do znaku sile obwodowej działającej na drugi element.

Kierunek działania nacisków osiowych na ślimak i ślimacznicę zależy od:
— położenia osi ślimaka (ślimaki górne, względnie ślimaki dolne),
— kierunku skrętu zębów ślimaka (ślimaki prawe względnie ślimaki lewe), oraz
— kierunku obrotu przekładni.