Ślimak globoidalny zapewnia jednoczesną współpracę większej liczbie zębów. Również położenie linii styku zębów jest tu korzystniejsze. Linie styku są w ślimakach globoidalnych albo prostopadłe, albo bardzo bliskie prostopadłości w stosunku do wektora prędkości poślizgu. Zapewnia to lepsze warunki smarowania. Jednak obok tych zalet przekładnię globoidalną cechują również i pewne wady. Do nich należy zaliczyć większą wrażliwość przekładni globoidalnej na dokładność wykonania oraz trudności technologiczne. Te ostatnie są na przykład przyczyną, że dla uniknięcia szlifowania zębów ślimaki globoidalne wykonuje się bardzo często ze stali stopowych, ulepszonych tylko do twardości rzędu 32—36 HRC. Ślimaki walcowe można natomiast wykonać ze stali do nawęglania, nawęglanych i hartowanych do twardości rzędu 52—56 HRC. Wyższa twardość zębów przemawia na korzyść ślimaków walcowych.

Różnorodność kształtów uzębienia nie jest w ślimakach globoidalnych tak duża jak w ślimakach walcowych. W ślimakach globoidalnych stosuje się najczęściej prostoliniowy zarys osiowy zębów. Dla takiego ślimaka styk z zębami ślimacznicy zachodzi w środkowej płaszczyźnie ślimacznicy i posiada charakter stały. Obok jednak styku stałego występuje styk okresowy. Powtarza się on wprawdzie przy każdym obrocie ślimaka, nie występuje jednak stale. Styk okresowy, jak to ilustruje rysunek występuje tylko w okresie wzębiania.

Przekładnia ze ślimakiem globoidalnym jest bardzo wrażliwa na dokładność wykonania. Już stosunkowo niewielkie odchyłki wykonawcze mogą spowodować powstanie dodatkowych styków pomiędzy zębami ślimaka i ślimacznicy, co narusza stałość przełożenia i pogarsza warunki olejenia. Dlatego przekładnię globoidalną mjusi cechować wysoka dokładność. Stanowi ona niezbędny warunek uzyskania lepszych rezultatów niż w przekładniach ze ślimakiem walcowym.