Najprostsze pod względem geometrycznym są ślimaki ewolwentowe. Ślimak ewolwentowy jest właściwie śrubowym kołem zębatym o zarysie ewolwentowym i bardzo małej liczbie zębów. Ewolwentowa powierzchnia śrubowa jest szczególnym przypadkiem prostoliniowej powierzchni śrubowej, który zachodzi wtedy, gdy tworząca powierzchni bocznej zęba jest styczną do linii śrubowej na walcu zasadniczym. Prostoliniowa powierzchnia śrubowa staje się powierzchnią ewolwentową wtedy, gdy kąt nachylenia tworzącej do płaszczyzny prostopadłej do osi ślimaka jest taki sam jak kąt wzniosu linii śrubowej na walcu zasadniczym. A zatem, gdy az = yz przekrój czołowy powierzchni jest ewolwentą. Zęby są więc wypukłe.

Prostoliniowy zarys występuje tylko w przekrojach stycznych do walca zasadniczego. Prosto-liniowość zarysu w przekroju stycznym do walca zasadniczego ułatwia sprawdzanie zarysu. Ślimaki ewolwentowe można szlifować ściernicą tarczową. Ostrzenie ściernicy przebiega podobnie jak w przypadku ślimaków Archimedesa. Ściernica musi wprawdzie posiadać zarys wklęsły, jest on jednak stosunkowo łatwy do otrzymania. Decydując się na mniej wydajne szlifowanie, szlifując każdą stronę wrębu oddzielnie można wy-
korzystać fakt prostoliniowości zarysu zęba w przekroju stycznym do walca zasadniczego. W tym ostatnim przypadku można więc zastosować ściernicę ostrzoną prostoliniowym ruchem diamentu.