Najłatwiejsze do szlifowania są ślimaki stożkopochodne. Powierzchnie ich zębów są obwiedniami poruszającego się względem ślimaka ruchem śrubowym narzędzia (freza tarczowego lub ściernicy tarczowej) o kształcie podwójnego stożka. Zarys trapezowy posiada nie ślimak, ale narzędzie do jego wykonania co bardzo ułatwia kształtowanie i ostrzenie ściernicy. Jednak ani osiowy ani normalny zarys ślimaka nie jest prostoliniowy. Powierzchnie zębów w ślimakach stożkopochodnych nie są w ogóle powierzchniami prostoliniowymi. Kształt zębów jest nieco wypukły. Wielkość tej wypukłości zależy od średnicy i skoku ślimaka, od wysokości zębów oraz cd średnicy narzędzia (freza lub ściernicy). Im większe są wymiary narzędzia tym większa jest wypukłość zębów. Nigdy jednak wypukłość zębów w ślimakach stożkopochodnych nie jest tak duża jak w ślimakach ewolwentowych. Ślimaki stożkopochodne są najłatwiejsze do szlifowania, a trudne do sprawdzania zarysu, oraz zawiłe w analizie geometrycznej. Kłopotliwe jest również wykonanie noża do obróbki zębów ślimacznicy. Frez ślimakowy szlifuje się łatwo bo podobnie jak ślimak. Określenie natomiast zarysu pojedynczego noża do obróbki zębów ślimacznicy jest kłopotliwe. Kształtując zarys takiego noża trzeba bowiem uwzględnić fakt, że zęby ślimaka i w przekroju osiowym i w przekroju normalnym są nieco wypukłe.