Najbardziej zróżnicowanego podziału przekładni ślimakowych, zwłaszcza walcowych, można dokonać biorąc pod uwagę kształt roboczych powierzchni zębów. O ile bowiem w przekładniach globoidalnych stosuje się najczęściej ślimaki o prostoliniowym zarysie osiowym zębów, o tyle w przekładniach walcowych spotyka się dużą różnorodność kształtów uzębienia.

Ze względu na kształt powierzchni zębów ślimaki walcowe można podzielić na trzy grupy: ślimaki o zębach wklęsłych, ślimaki o zębach wypukłych i ślimaki o zębach, które w przekroju osiowym posiadają zarys prostoliniowy. Te ostatnie oraz niektóre rodzaje ślimaków wypukłych są utworzone przez śrubowe powierzchnie prostoliniowe. Pozostałe przez powierzchnie śrubowe nieprostoliniowe.

Śrubową powierzchnię prostoliniową w jej najogólniejszej postaci tworzy prosta dowolnie nachylona tzw. tworząca, poruszająca się ruchem śrubowym współśrodkowym z osią ślimaka. Dla jednoznacznego określenia śrubowej powierzchni zębów wystarcza podanie zarysu zębów w jakimś określonym ich przekroju oraz podanie wielkości skoku linii śrubowej. W przypadku śrubowych powierzchni prostoliniowym zamiast zarysu wystarcza podanie kąta pomiędzy tworzącą a płaszczyzną prostopadłą do osi ślimaka. Skok linii śrubowej określić można albo bezpośrednio, albo pośrednio przez określenie kąta wzniosu linii śrubowej zębów na jakimś określonym walcu. Tym walcem może być umowny walec podziałowy lub tzw. walec zasadniczy.