Istnieje wiele kryteriów podziału przekładni ślimakowych. Rozpatrzmy je kolejno.

Najczęściej elementem napędzającym jest ślimak. Ponieważ liczba zębów ślimaka jest niższa od liczby ślimacznicy, przekładnia jest wtedy przekładnią zwalniającą, czyli reduktorem. Jeżeli elementem napędza^ jącym jest ślimacznica, przekładnia staje się przekładnią przyspieszającą czyli multiplikatorem.

W zależności od prawego lub lewego kierunku skrętów zwojów ślimaka rozróżnia się przekładnie prawe i lewe.

W przekładni ślimakowej jak wspomniano przynajmniej jeden z elementów uzębiających obejmuje drugi element uzębiony. Jeżeli tylko ślimacznica ma wieniec wklęsły, przekładnia ślimakowa nazywa się walcową lub zwykłą. Jeżeli natomiast ślimak jest wklęsły wówczas przekładnię nazywa się przekładnią globoidalną.

W zwykłych ślimakach walcowych stosuje się zazwyczaj tę samą podziałkę, a więc i ten sam skok linii śrubowej dla obu stron zęba. Tylko w tzw. ślimakach dwuskokowych podziałki oraz skoki linii śrubowej są dla każdej strony zęba inne. Dzięki temu w ślimakach dwuskokowych grubość zębów jest zmienna. W jednym końcu zęby ślimaka są cieńsze, w drugim grubsze. Wzrost grubości jest liniowy. Wielkość wzrostu zależy od różnicy skoków obu stron zębów. Osiowy przesuw ślimaka dwuskokowego umożliwia regulację luzu międzyzębnego lub nawet jego całkowite usunięcie. Jest to bardzo cenna zaleta, która może
być wykorzystana w dokładnych urządzeniach podziałowych, na przykład w napędzie stołu frezarek obwiedniowych.

Ze względu na przeznaczenie można przekładnie ślimakowe podzielić na przekładnie napędowe i przekładnie podziału. Zadaniem przekładni napędowych jest przeniesienie mocy przy jednoczesnej zmianie liczby obrotów. Przekładnie podziałowe mają na celu przede wszystkim zapewnienie żądanej dokładności podziału. Mogą one wprawdzie przenosić również i pewną, niekiedy nawet dcść znaczną moc (jak to ma miejsce np. w napędzie stołu frezarek obwiedniowych), jednak o konstrukcji i wykonaniu takich przekładni decydują przede wszystkim wymagania stawiane dokładności podziału, czyli tzw. dokładność kinematyczna przekładni.