Zasadniczymi elementami wariatorów łańcuchowych są:
— specjalnej konstrukcji łańcuch oraz
— dwa koła, z których każde składa się z pary rozsuwnych tarcz stożkowych, pomiędzy którymi układa się łańcuch.

Regulacja przełożenia odbywa się przez zsunięcie tarcz jednego koła z jednoczesnym rozsunięciem tarcz drugiego, przy czym łańcuch zmienia swe położenie na obu kołach. Jest to zatem regulacja ze zmianą promieni obu kół, na których układają się osie przegubów łańcucha.

W porównaniu z wariatorami pasowymi wariatory łańcuchowe mają mniejsze wymiary i odznaczają się większą żywotnością i niezawodnością pracy, są natomiast znacznie kosztowniejsze.

Stosuje się dwa rodzaje wariatorów łańcuchowych:
1) z zazębianiem się łańcucha z tarczami oraz
2) ze sprzężeniem ciernym.

Wariatory z zazębianiem się łańcucha z tarczami znane są pod nazwą PIV. Zazębianie się łańcucha z tarczami dokonuje się za pomocą przesuwnych płytek poprzecznych, które wchodzą w promieniowe rowki nacięte na tarczach. Przesuw płytek następuje wskutek tego, że występ na jednej tarczy leży naprzeciw rowka na drugiej tarczy.

Tarcze mają kąt rozwarcia stożka ok. 150ę i zwykle są nieco wypukłe. Nacięte na tarczach trapezowe rowki o głębokości 1 do 2 mm (zwykle w ilości 60), zwężają się w kierunku wierzchołka stożka. Powierzchnie tarcz są hartowane. Zazębiające się z tarczami cienkie płytki przesuwne stanowią pakiet składający się z 20—25 sztuk w jednym ogniwie łańcucha. Mają one kształt trapezowy i wykonywane są ze stali chromonikłowej.

Przekładnia PIV jest umieszczona w oddzielnym kadłubie. Łańcuch jest częściowo zanurzony w wannie olejowej.