Najczęstszym powodem Utraty zdolności użytkowych łańcucha jest zużycie powierzchni ślizgowych sworzni i panewek w przegubach wywołujące zwiększenie podziałki łańcucha. Na skutek wzrostu podziałki łańcuch osiada na kole coraz większej średnicy, aż wreszcie zeskakuje z niego. Dopuszczalny wzrost podziałki łańcucha wynosi zazwyczaj ok. 2%.

W normalnym łańcuchu rolkowym o prostych płytkach w ogniwie zewnętrznym występuje dwustronne zużycie przegubów i znaczny wzrost podziałki, podczas gdy w ogniwie wewnętrznym podziałka nie ulega zmianie (rys. 5.29). Nierównomierny wzrost podziałek powoduje osiadanie przegubów na kołach o różnej średnicy, co z kolei powoduje nie-równomierność biegu łańcucha i przyspiesza zeskakiwanie z koła.

W łańcuchu zębatym, jak również w łańcuchu rolkowym z wygiętymi płytkami, o jednakowo ukształtowanych przegubach ich zużycie a zatem i wzrost wszystkich podziałek jest mniej więcej równomierny.

W łańcuchu rolkowym z wygiętymi płytkami ogniwa powinny być ustawione węższą stroną (zaopatrzoną w tulejkę) w kierunku ruchu łańcucha. Przy takim ustawieniu obciążalność łańcucha (według Worobjewa) jest ok. 35% większa.

W szybkobieżnych, ciężkoobciążonych i dobrze smarowanych przekładniach występują pęknięcia zmęczeniowe płytek lub rolek, albo wżery zmęczeniowe na powierzchniach styku sworzni i panewek.

Z innych postaci zniszczeń należy wymienić zowalizowanie otworów w płytkach i zluzowanie osadzonych w nich wciskowo sworzni i tulejek, pękanie rolek na skutek uderzeń o zęby koła oraz zużywanie się rolek i zębów. Praktyka eksploatacyjna ustaliła najwłaściwsze materiały oraz sposoby wykonywania i smarowania łańcuchów pracujących w różnych warunkach, które pozwalają zabezpieczyć łańcuch przed tego rodzaju nienormalną postacią zniszczenia.

Obliczenia wytrzymałościowe mają, na celu zabezpieczenie łańcucha przed przedwczesnym zużyciem przegubów. Wymagana żywotność dla różnych przypadków przyjmowana jest w granicach od 2 do 15 tysięcy godzin.