Typizacja polega na wyborze spośród wielu stosowanych już części, zespołów i całych wyrobów złożonych o podobnym przeznaczeniu takich konstrukcji, które w wyniku praktycznego sprawdzenia okazały się najbardziej celowe i sprawne. Typizacja wiąże się zawsze z redukcją liczby istniejących rozwiązań konstrukcyjnych do liczby wystarczającej w danych warunkach i w danym okresie czasu (definicja typizacji wg ISO/ STACO). Właściwie pojmowana typizacja, przyczyniając się do zmniejszenia różnorodności rozwiązań konstrukcyjnych, przynosi korzyści ujawniające się w oszczędności czasu projektowania konstrukcji, zmniejszeniu kosztów produkcji (opanowany proces wytwarzania) i podniesieniu jakości wyrobu (sprawdzone działanie, materiały, trwałość i niezawodność). Przykładami typizacji w dziedzinie obrabiarek mogą być rozwiązania konstrukcyjne węzłów łożyskowych wrzecion, układy kinematyczne skrzynek przekładniowych, mechanizmy wyłączania posuwów, tarcze skalowe, listwy zderzakowe itp.

Unifikacja polega na konstruowaniu technicznie i ekonomicznie uzasadnionych, optymalnie zróżnicowanych zespołów i części w celu szerokiego i różnorodnego ich wykorzystania do budowy wyrobów złożonych tego samego lub podobnych typów, różniących się przeznaczeniem produkcyjnym (do różnych rozmiarów produkcji), zakresem zastosowań (zawężenie lub rozszerzenie wykonywanych operacji), bądź wielkościami charakterystycznymi (np. tokarki kłowe o różnym rozstawie kłów). W dziedzinie obrabiarek unifikacja rozwinęła się tak dalece, że stała się jedną z najbardziej efektywnych współczesnych metod konstruowania. Do unifikacji mogą być wybrane również elementy i zespoły typizowane.

Zmniejszając sumaryczną liczbę zespołów i elementów nowych w konstrukcjach pokrewnych, unifikacja — w stopniu jeszcze większym niż typizacja — umożliwia zmniejszenie kosztów własnych wyrobów, skrócenie cyklu produkcyjnego oraz ułatwienie konserwacji i remontów.

Normalizacja polega na sprowadzaniu różnorodności w każdej powtarzalnej postaci do stanu optymalnego, określonego i ustalonego jednoznacznie w drukowanych dokumentach techniczno-prawnych zwanych normami. Normalizacja opiera się na ugruntowanych osiągnięciach nauki, techniki i praktyki. Postanowienia norm, utwierdzając jednolite i długotrwałe rozwiązanie określonego problemu normalizacyjnego w danej dziedzinie, powinny równocześnie uwzględniać przyszły rozwój i postęp w tej dziedzinie.

W dziedzinie konstrukcji normalizacja stawia do dyspozycji sprawdzony zbiór typowych elementów, parametrów i wymagań, pozwalając konstruktorowi skoncentrować się na rozwiązywaniu zagadnień istotnych, wymagających indywidualnego opracowania.