Oceniając najogólniej konstrukcję jako dobrą stwierdzamy, że zapewnia ona skuteczne działanie w ciągu dostatecznie długiego czasu, będąc przy tym opłacalną ekonomicznie ze szczególnym uwzględnieniem możliwości wykonawczych. W stwierdzeniu tym zawarte są więc trzy podstawowe racje istnienia wytworu: racja celowości i niezawodności technicznej, racja ekonomiczna i racja technologiczności konstrukcji.

Trudno jest zrealizować konstrukcję optymalną, czyli najkorzystniejszą pod każdym względem. Dlatego używając określenia „konstrukcja optymalna" czy też „rozwiązanie optymalne" trzeba zawsze podać kryterium, ze względu na które określa się optimum. Na przykład trudno wyrokować, które spośród znanych łożyskowań wrzeciona — ślizgowe hydrodynamiczne, ślizgowe hydrostatyczne czy toczne — jest korzystniejsze, jeśli nie ustali się przedtem, jakie kryterium ma znaczenie decydujące (opory ruchu, sztywność czy dokładność obrotu wrzeciona).

Jeśli chcemy znaleźć rozwiązanie najkorzystniejsze przy znacznej, liczbie kryteriów, które w całości nie mogą być spełnione (nadmiar kryteriów lub kryteria przeciwstawne), to możliwe jest wtedy tylko optimum kompromisowe, które polega na niespełnianiu w pewnej mierze niektórych, zwykle mniej ważnych, wymagań stawianych konstrukcji.