Zgodnie z określeniem przekładnią obiegową jest przekładnia (mechanizm) zębata, której osie niektórych kół, zwanych satelitami są ruchome tak, że koła te mogą toczyć się po obwodzie kół o osiach stałych zwanych kołami centralnymi. Te ostatnie koła mogą być ruchome lub niektóre z nich mogą być nieruchome (stały wieniec zębaty). Osie satelitów osadzone są w jarzmie, które obraca się dokoła wspólnej osi kół centralnych. Liczba satelitów może wynosić od kilku do kilkunastu, a nawet kilkudziesięciu. Wprowadza to bierne więzy, daje jednak możność przenoszenia wielkich obciążeń dzięki rozdziałowi ich na szereg satelitów.

Jeśli wszystkie koła centralne przekładni obiegowej są ruchome (jej stopień ruchliwości wyższy od jedności), to nazywa się ona przekładnią różnicową. Jeśli niektóre z kół centralnych są nieruchome, tak że stopień ruchliwości przekładni jest równy jedności, to jest ona przekładnią planetarną.

Przekładnie planetarne pozwalają na osiągnięcie wielkich przełożeń przy malej liczbie kół zębatych i zwartej budowie. Przekładnie różnicowe umożliwiają składanie kilku ruchów obrotowych i są stosowane w mechanizmach sterujących, wyrównawczych itp.

Analiza kinematyczna przekładni obiegowej polega (między innymi) na określeniu jej stopnia ruchliwości i przełożenia.