Koło podziałowe jest to koło spełniające równanie.

W zazębieniu obróbkowym (niekorygowanym) mamy toczenie się bez poślizgu prostej związanej z zębatką po kole podziałowym nacinanego koła. Koło podziałowe jest zatem kołem tocznym w zazębieniu obróbkowym. Pojęcie modułu wprowadzono dla uniknięcia posługiwania się niewymierną liczbą pi.

Moduł można nazwać podziałką średnicową. Moduły są znormalizowane, mierzy się je w mm. Oprócz modułów znormalizowane są i inne wymiary zarysu odniesienia związane z kształtem narzędzia.

Wprowadzimy następujące określenia:
— kąt przyporujestto ostry kąt, jaki tworzą ze sobą w rozpatrywanym punkcie zarysu zęba normalna do zarysu i styczna do okręgu przechodzącego przez ten punkt ze środkiem w środku rozważanego koła zębatego,
— linią zazębienia nazywa się miejsce geometryczne punktów styku współpracujących zębów.

Dla zębów ewolwentowych linia zazębienia jest prostą — jest wspólną normalną obu stykających się zarysów zębów w środku zazębienia. Linia zazębienia przechodzi przez środek zazębienia i jest pochylona pod kątem zazębienia a, względem wspólnej stycznej obu kół, przy czym przez:
a — oznacza się kąt zazębienia, który podobnie jak kola toczne, związany jest z przekładnią a nie jednym kołem zębatym, a przez
a0 — kąt przypora na kole podziałowym równy kątowi nacinania (znormalizowany a0 = 20°).

Długością linii zazębienia nazywa się długość odcinka N1N2 zazębienia zawartego między punktami jej styku z kołami zasadniczymi. Tylko na odcinku N1N2 możliwe jest prawidłowe zazębienie.

Przyjęto następujące oznaczenia:
l — odcinek zazębienia, jest to część linii zazębienia PK zawarta między kołami wierzchołkowymi. Tylko na tym odcinku zachodzi zazębienie.
P — punkt początkowy zazębienia przy wejściu zębów do współpracy (przy przekładniach zwalniających po stronie małego koła).
K — końcowy punkt zazębienia przy wyjściu zębów ze współpracy.
Łuk zazębienia — łuk mierzony na kołach tocznych odpowiadający wejściu i wyjściu zęba z zazębienia (jednakowy dla obu kół).
H' — głębokość zazębienia, jest to odcinek linii środków zawarty między kołami wierzchołkowymi.

Pracująca część zarysu zęba: dla koła 1 jest to część zarysu bocznego, która leży nad kołem zakreślonym promieniem O1P, dla koła 2 — nad kołem o promieniu 02K. Część pracująca powinna mieć prawidłowy zarys ewolwentowy.

Część niepracująca — może mieć kształt dowolny — (daje się zaokrąglenie).
Stopień pokrycia lub liczba zazębienia e czyli średnia liczba par zębów jednocześnie pracujących jest równa stosunkowi długości łuku zazębienia do podziałki na kole tocznym albo co jest jednoznaczne, równa jest stosunkowi długości odcinka zazębienia do podziałki zasadniczej.

Warunek nieprzerwanej pracy przekładni zębatej wymaga, aby co najmniej jedna para zębów znajdowała się zawsze w zazębieniu (zanim jedna para wyjdzie z zazębienia już druga musi wejść w zazębienie).

Im więcej par zębów pracuje jednocześnie, tym Większa jest płynność zazębienia.