Sprawność przekładni zębatej jest zagadnieniem pierwszej zasady konstrukcji — zasady optymalnego stanu obciążenia przy uwzględnieniu przede wszystkim kryteriów wypływających z racji ekonomicznej.

Opory tarcia stanowią obciążenia, które zgodnie z pierwszą zasadą konstrukcji powinny być minimalizowane w określonych warunkach działania przekładni, wtedy gdy wykorzystanie użytecznej energii stanowi o skuteczności ekonomicznej układu maszynowego.

Opory tarcia, czy w ogóle dodatkowe obciążenia nie stanowiące warunku koniecznego przy przenoszeniu mocy, na co obliczona jest przekładnia, zwłaszcza gdy są przyczyną powstawania znacznych ilości energii cieplnej przeczą wprost racji celowości technicznej, co jasne jest w świetle definicji przekładni jako środka, którego jedynym celem jest przenoszenie mocy. Przecież oczywiste jest, że przekładnia nie służy do wytwarzania ciepła.

Konsekwencją wytwarzania znacznych ilości energii cieplnej jest uwzględnianie przez konstruktora tego zjawiska i opanowanie go przez stosowanie odpowiedniej postaci konstrukcyjnej i wymiarów elementów przekładni.

Można wymienić następujące przyczyny strat energii:
— opory w zazębieniu,
— opory w łożyskach,
— opory hydrauliczne i aerodynamiczne.

Te ostatnie mogą być znacznej wartości jedynie przy bardzo dużych prędkościach obwodowych elementów wirujących.