Przyjęcie znormalizowanego zarysu odniesienia jest wyznaczeniem podstawowego składnika postaci konstrukcyjnej uzębienia, która jest częścią geometrycznej cechy konstrukcyjnej elementu zębatego — zębnika czy też kola. Drugim czynnikiem jest wymiar będący warunkiem koniecznym cechy konstrukcyjnej. Zauważyliśmy bowiem, że norma zarysów odniesienia nic nie mówi o wymiarach uzębienia, a jedynie o stosunkach geometrycznych, co jest najbardziej charakterystyczne przy zaznaczeniu postaci zewnętrznej jako klasy bryl geometrycznie podobnych.

Podstawowym wymiarem uzębienia jest moduł. Moduł podlega normalizacji (PN-58/M-88502). Ze względu na rację technologiczności wytworu wymiary odnoszą się zawsze do modułu wyznaczanego w płaszczyźnie prostopadłej do linii zęba. W przypadku zębów prostych wymiar ten identyfikuje się z wymiarem modułu odpowiadającego podziałce mierzonej na walcu podziałowym. Takie przyjęcie, zgodne z racją technologiczności, wiąże się ze sposobem wykonania uzębienia z zębami skośnymi. Gdyby wymiar modułu odnosił się do podziałki podziałowej mierzonej na walcu podziałowym nazywanej podziałką czołową, ze względu na rozpatrywanie jej na płaszczyźnie czołowej elementu zębatego, to wykonywanie uzębienia z zębami skośnymi wymagałoby odmiennych narzędzi dla każdego kąta pochylenia linii zębów.

W świetle potrzeb współczesnej normalizacji nasuwa się uwaga co do potrzeby nowego spojrzenia na sprawę wartości liczbowych modułów. Są podstawy do wysuwania celowości zmian idących w kierunku przyjęcia jako podstawy liczb z szeregu tak zwanych liczb normalnych (np. liczb z szeregu Renarda). Przy obecnie znormalizowanych modułach natrafiamy na pewne niekonsekwencje układu wymiarów przekładni znormalizowanych.