Na rys. poniżej przedstawiono jedną z teoretycznych możliwości wykorzystania odcinków ewolwent.

W zarysie każdego zęba można rozróżnić dwie różne krzywe: wyznaczone już ewolwenty, których obszar ograniczony jest kołami zasadniczymi i kołami wierzchołkowymi, oraz krzywe bliżej tymczasem nieokreślone wewnątrz okręgów kół zasadniczych. Są to „jałowe" odcinki zarysów zębów, nie są bowiem miejscem geometrycznym możliwych punktów styku. Są one jedynie konieczne ze względu na to, że ograniczają obszar swobodnej drogi zęba i można powiedzieć, że kresem ograniczenia tego obszaru jest względna droga wierzchołka zęba jednego koła w stosunku do koła drugiego. Gdyby ten warunek nie był spełniony, to bądź nastąpi zaklinowanie, bądź też zniszczenie zębów i kół.

Analiza takiej postaci konstrukcyjnej ewolwentowego kola (przy obranym w przykładzie położeniu) pozwala na sformułowanie następujących wniosków:
a. Grubość zębów jest niekorzystna. Koła o większej średnicy mają zęby, których grubość w stosunku do zębów koła mniejszego jest tym mniejsza, im większe jest przełożenie (przy i=1 grubości są jednakowe).
b. Wierzchołki głów są zaostrzone, co może zagrażać wytrzymałości zęba na złamanie.
c. Im większe jest przełożenie, tym mniejsza część zębów koła większego stanowi czynny bok wchodzący w przypór z drugim kołem.
d. Wytrzymałość zębów koła większego jest znacznie mniejsza od wytrzymałości zębów koła mniejszego.

W świetle takiego wyniku analizy mamy prawo uznać, że poza jakimiś szczególnymi przypadkami pokazaną postać konstrukcyjną kół ewołwen-towych (dla skrócenia zwrotu umawiamy się, że mamy na myśli koła z zębami ewolwentowymi) odrzucamy.

Na rys. powyżej jest przedstawiona druga próba doboru postaci konstrukcyjnej ewolwentowych. Ząb koła mniejszego nie został zmieniony, natomiast ząb koła większego pogrubiono. W ten sposób zapewniono wytrzymałościową równowagę między zębami obu kół.

Rozpatrzmy warunki współdziałania kół takiej postaci. Zauważmy, że warunki przyporu nie są w niczym zmienione i czy w jednym kierunku obrotu, czy też w drugim, w pełni wykorzystane są odcinki N2N1 symetrycznie styczne do kół zasadniczych (narysowany jest tylko jeden). Warunek stałości przełożenia jest zachowany. Warunek jednak przełożenia nie jest wystarczający, konieczny jest jeszcze warunek ciągłości zazębienia się kolejnych par zębów. Warunek ten przy zazębieniu opisanym na rys. powyżej może nie być spełniony.