Choćby ze względu na ułatwienie porozumienia jako skuteczny sposób określenia konwencjonalnych (czyli umownych) zarysów mogą być zarysy jednoznacznie i możliwie prosto określone sposobami geometrii czy też metodami analitycznymi.

Mimo że zarys ewolwentowy zaproponowany został już przez Eulera (1755), szwajcarskiego uczonego pracującego w Petersburgu, to jednak przed szerokim wprowadzeniem tego zarysu zaczął się rozpowszechniać zarys cykloidalny (szczególnie w budowie zegarów i samochodów).

Na rys. przedstawione jest zazębienie cykloidalne.

Jednoznaczne i niezmienne względne położenie kół tocznych, są bowiem nimi koła, na których rozpoczynają się epicykloidy i hypocykloidy stanowiące zarysy zębów. Z tego wynika konieczność zachowania bardzo dokładnej odległości międzyosiowej jako sumy teoretycznych promieni kół tocznych. Stanowi to przyczynę znacznych trudności wykonawczych.

Kierunek przyporu jest zmienny. Kierunek ten w każdej chwili jest określany punktem przyporu przesuwającym się po lukach odcinka przyporu i punktem biegunowym C. Z tego wynika, że wał i łożyska obciążone są zmienną poprzeczną siłą (na kierunku O1O2). Pod względem dynamicznym stanowi to niekorzystną właściwość.
Do tych dwóch wad wynikających z własności geometrycznych kół należy dodać konieczność użycia kosztownego narzędzia i konieczność przeprowadzenia bardzo dokładnej obróbki, szczególnie wobec współdziałania boków wypukłych z bokami wklęsłymi zębów.

Dobrą właściwością przekładni z zarysem cykloidalnym jest korzystny rozkład nacisków w okolicy punktów przyporu dzięki położeniu środków krzywizn po jednej stronie tych punktów (doleganie wypukłości do wklęsłości).