Uzębienie ślimaków składa się ze zwojów lub, inaczej mówiąc, z zębów oddzielonych od siebie wrębami.
Wierzchołki zębów ślimaka walcowego ograniczone są walcem wierzchołków. Dna wrębów przylegają do walca den wrębów albo, inaczej mówiąc, powierzchni rdzenia. Powierzchnia boczna zęba składa się z części użytecznej boku zęba oraz z powierzchni przejściowej. Użyteczną częścią boku zęba ślimaka nazywa się tę część boku zęba, która bez naruszenia stałości przełożenia przekładni może być wykorzystana dla współpracy z zębami ślimacznicy.
 

Powierzchnią przejściową natomiast nazywa się tę część boku zęba, która łączy część użyteczną z dnem wrębu, czyli z powierzchnią rdzenia. Aby jednoznacznie określić uzębienie trzeba podać wartości szeregu parametrów. Jedne z nich, jak np. wymiary walca wierzchołków czy rdzenia ślimaka, określają granice obszaru uzębienia. Inne mają za zadanie określić kształt zęba. Kształt zęba ślimaka określa się linią zęba oraz jeszcze jakimś charakterystycznym przekrojem zęba, względnie kształtem narzędzia użytym do obróbki uzębienia.