Technologią w najogólniejszym znaczeniu nazywamy naukę zajmującą się metodami przetwarzania (przeróbki) surowców na wyroby gotowe, a więc naukę o procesach produkcyjnych.

W zależności od rodzaju surowca poddawanego przeróbce rozróżniamy technologię: metali, drewna, tworzyw sztucznych itp.
Technologia metali jest to nauka traktująca o wszystkich procesach zachodzących przy ich przeróbce. Zaliczamy do nich procesy metalurgiczne i hutnicze, a więc przetapianie rudy, walcownictwo, a także odlewnictwo, kuźnictwo oraz obróbkę cieplną.
Naukę zajmującą się procesami wytwarzania części maszyn i łączenia tych części w gotowe wyroby nazywamy technologią maszyn lub technologią budowy maszyn.

W przypadku typowych części maszyn (np. typowych wałków, kół zębatych czy gwintów) mających podobne kształty, pomimo że są stosowane w różnych wyrobach, istnieje możliwość uogólnienia rozważań dotyczących metod obróbki. Natomiast w przypadku części różniących się kształtem, wymiarami, stawianymi im wymaganiami oraz sposobami ich montażu występuje konieczność opracowywania odrębnych metod wytwarzania w poszczególnych gałęziach przemysłu maszynowego. Odrębne są np. metody wytwarzania wielu części w takich gałęziach przemysłu jak: obrabiarkowy, narzędziowy, pojazdów samochodowych, silników okrętowych, silników lotniczych, płatowców, turbin wodnych, turbin parowych i innych.

Technologom, a więc pracownikom odpowiedzialnym za techniczną jakość wyrobów oraz koszty ich produkcji, konieczna jest wszechstronna znajomość procesów produkcyjnych, obrabiarek, urządzeń oprzyrządowania (uchwytów, narzędzi i sprawdzianów). Każdy wyrób nie tylko musi działać prawidłowo, ale musi też spełniać wymagania eksploatacyjne (trwałość, niezawodność) oraz wymagania dotyczące technologicz-ności konstrukcji. Konstrukcja jest technologiczna, jeżeli w określonych warunkach produkcyjnych koszt wykonania wyrobu jest możliwie najniższy, a jego wartość eksploatacyjna nie jest niższa od założonej.