Uszkodzenie powierzchni bocznych ogranicza wielkość nośności przekładni. Wiele tych uszkodzeń wywołuje nadmierny nacisk występujący między zębami. Szczególnie w przypadku uzębienia ewolwentowego naciski międzyzębne są przyczyną pola znacznych naprężeń w obszarze położonym koło miejsca przyporu.

Dzięki Hertzowi (1882 r.) i późniejszym pracom Bielajewa (1917 r.) rozporządzamy matematycznym opisem zjawiska odkształceń w granicach klasycznej teorii sprężystości. Zjawisko występujące w dowolnie obranym miejscu przyporu zębów ewolwentowych można przedstawić na modelu dwóch walców kołowych.

W praktyce spotykamy metody uwzględniające wielkość nacisku maksymalnego pmax i metody uwzględniające wskaźnik nacisku k. Różnica między tymi metodami polega jedynie na różnicy formy opisu tego samego zjawiska.

Jeżeli przyjmiemy za założenie upraszczające idealny ewolwentowy zarys zębów, to nie mamy żadnych trudności w wyznaczaniu maksymalnych nacisków czy też wskaźnika nacisków, które mogą wystąpić między zębami, znamy bowiem w każdym miejscu przyporu promienie krzywizn ewolwent. Dyskusyjną sprawą jest zagadnienie krytycznego punktu przyporu. Innym punktem krytycznym może być punkt ze względu na pitting, innym zaś ze względu na zatarcie.