Na rysunku przedstawiono zazębiające się bez luzów międzyzębnych dwa koła zębate. Obsada łożyska jednego z kół (1) ma swobodę przesuwania się w taki sposób, że odległość międzyosiowa A może się zmienić. Gdyby te koła wykonano bez jakichkolwiek odchyłek i gdyby wykluczyć odkształcenia wywołane obciążeniami w przekładni, to odległość międzyosiowa nie zmieniałaby się w trakcie obracania kół.

Schemat taki stanowi zasadę budowy przyrządów do badania bicia zazębienia. Koło 1 jest kołem wykonanym przy najwyższej możliwej dokładności (w wielu przypadkach można uznać praktyczną bezbłędność). Przy obracaniu kół zazębionych bez luzu czujnik 3 wykaże zmiany odległości A wywołane odchyłkami koła 2. Czujnik można rozbudować do przyrządu samopiszącego. Wykres takiego przyrządu pokazano na rysunku.

Na podstawie wykresu łatwo stwierdzić, że przedmiotem pomiaru było koło o 31 zębach. Każdy ząb wpływa charakterystycznie na odległość międzyosiową. Wymiar fu (uskok promieniowy uzębienia) zaznaczony na wykresie wskazuje na różnicę odległości A wywołaną jednym zębem (odległość między dwoma liniami wynosi 0,01 mm, a więc fu = 0,06 mm). Wymiar f1 przedstawia największą zmianę odległości. Z wykresu dostrzegamy, że zmiana ta występuje w danym przykładzie w trakcie obrotu odpowiadającego niecałym pięciu zębom. Odchyłki te są pewnego rodzaju miarą sumy różnych odchyłek wykonawczych. Nietrudno z analizy skutków tych odchyłek dojść do wniosku, że jednym z nich jest nie-regularność przeniesienia, a więc niedokładność kinematyczna przekładni. Fakt ten jest szczególnie uwzględniony w rosyjskich normach (GOST 1643—56), w których rozróżnia się odchyłki ze względu na dokładność kinematyczną i ze względu na ciągłość działania.