Na geometryczną analizę zazębienia składa się wyznaczenie linii styku zębów oraz obszaru zazębienia. Linie styku zębów określa się bądź analitycznie bądź wykreślnie. W przypadku ślimaków ewolwentowych oraz ślimaków Archimedesa, określenie czołowego rzutu linii styków zębów jest szczególnie proste. W przypadku ślimaków o zębach wklęsłych zadanie się komplikuje.

Czołowy rzut linii styków zębów daje dobry obraz przebiegu zazębienia, nie określa jednak granic jego obszaru. Granice te najwygodniej jest ustalić w oparciu o linie przyporu w kilku wybranych przekrojach przekładni. Rysunek przedstawia wykreślne wyznaczenie granic obszaru zazębienia w oparciu o wyznaczone uprzednio linie przyporu. Linie przyporu określone zostały w płaszczyznach równoległych do osi ślimaka i prostopadłych do osi ślimacznicy. Ślady tych płaszczyzn oznaczono na rysunku cyframi rzymskimi I, II, III, IV i V. Wszystkie linie przyporu przechodzą przez biegun zazębienia P. Każda z nich jest oznaczona cyfrą arabską odpowiadającą właściwemu przekrojowi. Punkty graniczne odcinków przyporu po stronie wzębienia wyznaczono jako punkty przecięcia linii przyporu z liniami wierzchołków ślimacznicy, a po stronie wyzębiania z liniami wierzchołków ślimaka. Punkty graniczne odcinków przyporu odniesione do właściwych przekrojów wyznaczają obszar zazębienia, pokazany na rysunku na tle uzębienia ślimaka.

 

Same linie przyporu wyznacza się w oparciu o podstawowe prawo zazębienia oraz znajomość zarysu zębów ślimaka w wybranych przekrojach. Podstawowe prawo zazębienia głosi, że normalna do zarysu zęba w punkcie styku przechodzi zawsze przez chwilową oś obrotu. W przekroju czołowym rzut linii normalnej przechodzi więc zawsze przez jeden i ten sam punkt, zwany biegunem zazębienia.

Zarysy zębów ślimaka w wybranych przekrojach wyznacza się wykreślnie lub analitycznie. W przypadku ślimaków o zębach wklęsłych lub stożkopochodnych trzeba posługiwać się rachunkiem wektorowym. W przypadku zębów o powierzchniach prostoliniowych wystarcza zwykła, elementarna analiza geometryczna.

Granice obszaru zazębienia można wyznaczać w sposób pokazany na rysunku pod warunkiem, że nie zachodzi podcinanie zębów ślimacznicy, oraz że przestrzeń zazębienia nie obejmuje nieużytecznego obszaru zębów ślimaka. Groźba podcięcia zębów ślimacznicy występuje przede wszystkim w przekrojach dalej położonych od przekroju środkowego. Granice użytecznego obszaru zębów ślimaka wyznaczają punkty o zerowym kącie przyporu tzn. punkty, w których styczna do zarysu czołowego zębów ślimaka jest prostopadła do jego płaszczyzny tocznej. Na rysunku punkty graniczne oznaczono literami. Użyteczny obszar zębów ślimaka rozciąga się po tej stronie punktów granicznych, po której znajduje się oś ślimacznicy. Współpraca zębów w punktach leżących po przeciwnej stronie punktów granicznych uniemożliwiałaby w ogóle obrót ślimacznicy.