Rozważania oparte są w całości na ogólnych podstawach syntezy mechanizmów z parami wyższymi. Tak jak tam ograniczymy się i tutaj do podstaw teorii mechanizmów płaskich. Pełniejszy wykład kół zębatych znajdzie czytelnik w podręcznikach części maszyn. Dla ułatwienia korzystania poniższe podstawowe określenia i oznaczenia dostosowane są do wymienionego wykładu.

Jak już było omawiane przekładnia zębata składa się z dwu lub więcej kół zębatych przy czym zęby jednego koła wchodzą we wręby koła współpracującego. Przeniesienie ruchu obrotowego i sił odbywa się przez bezpośredni nacisk bocznych powierzchni zębów koła napędowego, na boczne powierzchnie zębów koła pędzonego. Zgodnie z przyjętym określeniem przełożenie (stałe w dłuższym okresie czasu — w zakresie jednego obrotu mogą być pewne walania zależne od dokładności wykonania).

 

Jest to warunek stałości przełożenia zwany zasadą Willisa, którą wypowiemy następująco:
Prawidłowe zazębienie i stałą wartość przełożenia przekładni zębatej otrzymamy kształtując zęby w taki sposób, aby wspólna normalna do ich zarysów w każdym styku przechodziła zawsze przez stały punkt S (tzw. środek zazębienia), leżący na prostej łączącej środki zazębiających się kół (jest on chwilowym środkiem obrotu względnego).

 

Zasadniczemu prawu zazębienia, czyli zasadzie Willisa, czyni zadość nieogranicze-nie wiele zarysów zębów, ale dla określonego zarysu na danym kole istnieje tylko jeden ściśle określony zarys zęba na kole współpracującym.

Praktyczne zastosowanie w kołach zębatych posiada prawie wyłącznie zarys ewolwentowy oraz w niektórych nielicznych przypadkach — cykloidalny. Zaczniemy od krótkiego omówienia zazębienia cykloidalnego.


- - - - - - - - motoreduktory.eu | WEBSYSTEM | tel.+48 (048) 383-01-44 | tel.601.747.565 - - - - - - - -