Uzębienie drewniane podobnie jak uzębienie uzyskiwane bezpośrednio metodami odlewniczymi miewało bardzo różne zarysy, niemal każdorazowo dobierane. Na tym tle powstały różne metody wyznaczania zarysów, jak np. wspomniane już metody Reuleaux i Ponceleta. Jednak racja technologiczności podyktowała szereg kryteriów odnoszonych do zarysu zwłaszcza wtedy, gdy wzrosły wymagania co do struktury geometrycznej, które wyrażały się praktycznie powiększeniem dokładności wytworzenia.

Takim kryterium, które wypłynęło nie tylko z racji technologiczności, lecz również z racji celowości technicznej i racji ekonomicznej, jest kryterium powtarzalności. Jest to kryterium stanowiące teoretyczną przesłaną normalizacji.

Najszerzej dotychczas stosowana normalizacja uzębienia oparta jest na przyjmowaniu znormalizowanego zarysu odniesienia oraz na znormalizowanych modułach.