Punkty, w których w tej samej chwili, to znaczy w nieskończenie krótkim przedziale czasowym, zęby ślimaka współpracują z zębami ślimacznicy przy zachowaniu warunków określonych podstawowym prawem zazębienia, nazywa się punktami styku zębów. Miejsca zaś geometryczne punktów styku odnoszące się tylko do jakiejś nieskończenie krótkiej chwili nazywa się liniami styku. Natomiast punkty współpracy zębów ślimaka i ślimacznicy spełniające warunki określone podstawowym prawem zazębienia, ale zachodzące w całym okresie zazębienia, nazywa się punktami przyporu. Miejsce geometryczne wszystkich punktów przyporu zawarte w całej przestrzeni zazębienia, to jest w przestrzeni między powierzchnią wierzchołków ślimaka i zewnętrzną powierzchnią ślimacznicy, nazywamy polem przyporu. Kolejne linie styku zębów tworzą więc pole przyporu. Przekrój pola przyporu jedną z charakterystycznych płaszczyzn nazywamy linią przyporu w danym przekroju.

Warto zwrócić uwagę, że tworząca walca tocznego przechodząca przez tzw. biegun zazębienia dzieli pole przyporu na dwie nierówne zazwyczaj części. Jedna część odnosi się do okresu wzębiania. Na tej części pola przyporu kolejne punkty współpracy zębów zbliżają się stale do bieguna zazębienia. Druga część pola przyporu odnosi się do okresu wyzębiania. Na tej części pola przyporu kolejne punkty współpracy zębów stopniowo oddalają się od bieguna zazębienia.